martedì 25 marzo 2014

Deghinas e deghinas de annos semper cun sa matessi mèmula....

Galu oe, in su 2014, cando sos operadores de sa limba sarda devent fàghere atividades o si ammàniat carchi laboratòriu pro sas iscolas, sa prima cosa chi s’àteru preguntat est:

<<Ma in cale sardu? Cale sardu si impreat?>>

Custa pregunta est betza meda, e mancari su tempus siat colende sos sardos sighint a la fàghere, custu cheret nàrrere chi galu su megioru chi bisòngiat pro amparare su sardu no est cumpridu comente si tocat.

Sa chistione la tocat finas Antoni Cossu in su libru:

Mannigos de memoria
Paristoria de una rivoluzione

Imprentadu dae. Ist. Sup. Reg. Etnogràficu, su romanzu est istadu premiadu a su Prèmiu de sa Festa della Poesia Sarda, 1982   Sezione romanzo.

in s’ùrtima pagina de su libru suo Cossu iscriet paràulas chi nos devent pònnere a pensare:

Una de sas peleas prus mannas, poninne e torranne a ponner custu contu, est istada sa manera de iscrier.
Comente s’iscriet su sardu?
Finas a oe semus iscapos, in recatu chi paret ìnnidu, e onniunu seberat s’erbighedda chi dd’agradat, como tirivozu e pois frenalzu, e in ora de famene, canno su logu est paschidu e abbulutzadu, o in die de traschia o in logu arestadu, che passat sa malesa, ardupintos mancari o fozas de ru.
Tiat esser bellu e dechidu a poder iscrier sas paraulas semper a sa matessi manera, ma semus prus abituados a ddu faeddare su sardu chi no a dd’iscrier. Po cussu, a boltas, nos incantat su sonu de una paraula iscrita de asie, comente dda lezimus e dda namus, posta in cussa riga paris cun ateras, e assora imentrigamus su proponimentu fatu a sos libros chi naran – e non sun totus a un’uriga – comente si depet iscrier.
No nne ‘ogamus altzolas, po como, e gasi, a sa koa, sa manu e sa conca si ch’annan solas solas a iscrier comente faeddamus.
E pois, ddu’ at un’atera chistione: sas pessonas de custu contu sun de medas chirros de Sardinnia e onniunu pentzat e faeddat a moda sua. Po cussu, e ateras cosas, custu <<mannigu>> a calicunu, nasimodde e tastifine, dd’at a parrer murreca.
Tenide passentzia petantis.
Sa cosa za at a mezorare.


E duncas Antoni Cossu serrat narende de tènnere passèntzia e annanghet:

Sa cosa za at a mezorare.

Semus nois chi la devimus fàghere megiorare, totus impare, onniunu si devet leare s’impinnu de semenare carchi cosa pro su sardu, in Sardigna semus paritzos, pagu prus o mancu unu millione e mesu de pessones, si nos ponimus non de ispigare podimus messare…..
                                                                                                                                                        
             

Nessun commento:

Posta un commento